Cycle Sport Groningen

Maandag 27 augustus jl. organiseerde de CSG dames-commissie een koers-clinic om de pelotonskills van de CSG dames te verbeteren. Er werd een driftig geoefend op de wielerbaan van Sportpark Corpus den Hoorn. Wat aanvankelijk met name voor de dames bedoeld was, bleek ook voor de aanwezige heren een leuke én nuttige avond. Een ooggetuigenverslag vanuit het perspectief van de dames én vanuit het perspectief van een van de aanwezige heren, die als pelotonvulling mochten dienen.

Met dank aan Nicky en Bettina voor de organisatie en aan Floor en Bas voor het verslag.

Koersen

Met dat de integratie van de CSG-dames steeds verder gestalte krijgt, wordt het aantal fanatiekelingen ook groter. Meer Blauw op dinsdag, meer Blauw op woensdag en nu was er de vraag: kunnen we een keer op de wielerbaan trainen om een beetje dat wedstrijdgevoel te krijgen. Een strakke snelle actie van de damescommissie zorgt ervoor dat op maandagavond 27 augustus elf in blauw gehulde dames, vijf geweldige heren die voor ‘pelotonvulling’ mochten zorgen en twee trainers met koers-ervaring op de wielbaan staan.

Zoals zo mooi in de oproep stond voor de geïnteresseerde pelotonvulling “het doel is om niet snoeihard te gaan” vertelt Nicky bij de start van de training dat de heren “een beetje voor tempo mogen zorgen” in de groepjes waarin getraind gaat worden. Dat “beetje tempo maken” is altijd een discutabel iets. Het is vaak lastig om goed in te schatten wat een ander aankan, zeker als je zelf een fitte heer/beer bent. In de eerste oefening is het de bedoeling dat, om beurten, iemand besluit te demarreren en dat de rest erachteraan gaat. Ik ben van het type een-motortje-dat-eerst-een-half-uur-warm-moet-draaien en vooral niet meteen AAN moet, dus als we beginnen te rijden denk ik ‘eerst maar even warm worden’. Dat ‘even’ zit er helaas niet in, want het tempo zit er meteen behoorlijk goed in. Riet waagt een goeie poging om weg te komen, maar wordt vrij snel weer bijgehaald. Omdat er wat verwarring over de opdracht is (blijkt achteraf), is het een tijdje stil en dan zet Stijn een soort versnelling in waarvan ik denk: wat is dit? “Voor een beetje tempo zorgen” is iets anders dan 45km/h gaan rijden in de eerste 10 minuten op de baan. Mijn inmiddels goed aangeleerde wieler-instinkt zegt wel: aansluiten! Dus ik duik erachteraan. Stijn zet hard door en ik denk alleen maar: “Help, gast?! wat doe je?!” Ons groepje wordt aan stukken gereten en ik probeer aan te blijven klampen, het brand in m’n longen en de kaars gaat uit. Het tempo daalt, we formeren weer en Stijn zegt vervolgens vrolijk bij de evaluatie: “Ik dacht, Floor gaat lekker!” Hmm… denk ik, zo zie je maar weer het zijn allemaal mentale spelletjes in zo’n peloton. Bluf je erdoorheen want iedereen heeft pijn en laat de anderen daar vooral geen weet van hebben.

De volgende oefeningen staan in het teken van met z’n tweeën voorkomen dat een weggesprongen ploeggenoot wordt bijgehaald en het met z’n vieren frustreren van mooi opgezette waaiers van het andere team. Dit blijkt in het geheel niet makkelijk te zijn. Echt goed tactieken naar elkaar doorschreeuwen zit er niet in, met z’n tweeën proberen een horde fietsers ‘tegenhouden’ door wat breder te gaan fietsen werkt (natuurlijk) ook niet en in een mum van tijd is de weggesprongen ploeggenoot alweer bijgehaald. Het frustreren van de waaiers lukt echter al een stuk beter. Steeds naar voren manoeuvreren, doen alsof je meegaat draaien op kop en dan alle signalen van de steeds drukker wapperende armpjes ‘neem over, neem over!’ straal negeren; wat is dat genieten zeg! Voor het eerst krijgt het andere team het niet voor elkaar om een weggesprongen ploeggenoot terug te krijgen. Ineens ervaar je zelf het effect van dat wat je zo vaak op tv ziet gebeuren bij de grote koersen. Je kunt enorme vertragend te werk gaan in een peloton als je goed samenwerkt.

We oefenen fanatiek verschillende rondes met wegkomen, bijhalen en frustreren maar de zon zakt steeds lager. We komen samen met de andere groep die ook zichtbaar lol hebben gehad onder Bettina’s leiding. De berichtgeving over het gebitch en gescheld in het vrouwenpeloton probeer ik snel te vergeten - onderling met de CSG dames lijkt het in elk geval nog goed te zitten na deze eerste ervaring.

Er wordt besloten nog drie afsluitende ‘koers’ rondes te rijden. Mijn motortje staat gelukkig eindelijk aan, maar Noorderzon roept, dus ik waaier eraf bij de ingang van het park en zie de rest de volgende ‘niet-bocht’ omrijden. Met een big-smile fiets ik naar huis, toch wel echt leuk om op deze manier met fietsen bezig te zijn. Absoluut voor herhaling vatbaar.

Pelotonvulling

Stel, je zit na de Crique je zonden te overdenken (te hard starten) en de pijn in je benen te verdrinken in een kop snert (het was echt heel koud in de Ardennen). Vervolgens vraagt Kim of er nog heren vrijwilligers zijn om maandag een damespeloton aan te vullen voor een wedstrijdspecifieke training. Altijd doen natuurlijk!

Op Corpus werd maandag de bedoeling snel duidelijk: er moet geoefend worden om te rijden als in wedstrijden, van fietsen naar koersen. Gelukkig heb ik dan zelf ook nog wat te leren, dus dat werd een leuk ritje. Onder leiding van Nicky (en de andere groep met Bettina) ging het met een stuk of tien dames en een handvol heren even over theorie – verschillen tussen trainen en koersen, over het aantal bochten op Corpus (geen) en remmen (dus niet); daarna lekker rijden. In groepen geoefend op demarreren, afstoppen, positie veroveren, positie handhaven, door ’t peloton naar voren rijden, zachtjes doch resoluut de onderarmen en dijen gebruiken om plaats te maken of juist tegen te houden, en natuurlijk een dikke huid opzetten tegen onwelvoeglijk taalgebruik. Gelukkig konden we voordat het donker werd nog net afsluiten met drie ronden finale rijden om het geleerde in de praktijk te brengen.

Leuk en nuttig om zo te oefenen – ook voor de pelotonvulling, hoewel ik zo af en toe wat kreten hoorde als “schijt eng”. Als de volgende wedstrijd-training op Westpoort oid is om met de wind te oefenen meld ik me weer aan want het was nog gezellig ook!