Cycle Sport Groningen

Sytze kijkt me met grote ogen aan. Heel grote ogen. Mijn gezicht is kletsnat. De tranen lopen over mijn wangen. Dan roept Sytze: "Godverdomme, ik hou van jou, jongen. Echt waar." Ik sla hem hard op zijn schouders. Terwijl er snot van mijn vizier afloopt. Dan geef ik Johan een dreun. En Pieter een klap. En begin te schreeuwen. 

Een vrij normale scène na afloop van een ploegentijdrit. 

We zijn met vier man over de finish gekomen. Nou ja, "met" vier man. Over een tijdspanne van dik vijf seconden zijn er vier renners van onze ploeg over de finish gekomen. In de laatste paar honderd meter van het NCK viel onze ploeg uit elkaar. Pieter(!) trok de eindsprint aan, Johan(2) kwam in zijn wiel. Ik(3) zag dat Sytze(4) op  achterstand kwam en probeerde op hem te wachten. Hij leek maar niet dichterbij te komen. Hij had kramp en kon bijna niet meer fietsen. 

Het was de enige keer dat we echt in de problemen kwamen. Vijf kilometer eerder ging Jan Willem(5) eraf. Jan Willem is triatleet. Heeft haar op z'n benen. En heel veel kabels op z'n fiets. Niet echt een tijdrijder dus. Maar hij kan wel snoeihard fietsen. En Jan Willem is ook een wetenschapper, hij denkt na over wat hij doet. Als hij halverwege het NCK in de problemen komt, gaat hij beurtjes overslaan. Eerst denk ik dat ie er bijna af gaat, maar hij weet 20 kilometer lang mee te draaien. De meeste renners wachten daar te lang mee. Jan Willem niet, die blijft tot kilometer 47 een taak vervullen.

Manfred(6) moest er eerder af. Hij was de laatste toevoeging aan een ploeg met verder ervaren rotten. Renners die al meerdere NCK's hebben gereden. In de eerste kilometers ben ik verbaasd over zijn beurten. Hij lijkt goed in de slag te komen en we hebben vertrouwen in Manfred, dat langzaam groeit. Maar ergens op een dijk in de polder komt hij bij wind tegen op een meter, dat worden er twee, dan drie en dan breekt hij. Dat doet bij Manfred pijn in zijn benen en bij ons allemaal pijn in ons hart. 

Als ploeg zetten we een top-prestatie neer. Johan zette de snelheid, Pieter deed lange beurten, Sytze reed precies op de uiterste grens en knapte pas in de sprint naar de finish. We rijden gemiddeld dik 48 km/u, 52 kilometer lang. Als we over de finish zijn hoor ik van de speaker dat we op 36 seconden tweede staan. Daar baal ik lachend van. Lachend, want ik weet dat het een goede tijd is, balend omdat het heel vet zou zijn om even bovenaan te staan. Dan verklaart Sytze mij de liefde en hapt Johan naar adem als een goudvis op het droge. Voor ik het weet staat Pieter met een flesje bier te proosten op de ploeg. 

Dit is allemaal mede mogelijk gemaakt door Jeroen, Patrick en André (hij was er echt bij!). Onze damesploeg, met aanhang (wij hebben niet alleen het beste shirt, we hebben ook de beste fans!). Maar vooral ook door Ronald. Van iedereen die betrokken is bij de ploeg, heeft hij de meeste inzet getoond. Hij was bij vrijwel iedere training. Had altijd alles in de puntjes voorbereid. En hij heeft misschien wel twaalfhonderd e-mails en een kleine honderdduizend appjes verstuurd. Tot slot was hij eerste reserve, hoewel hij eigenlijk moest werken op zaterdag.

Ronald, dank voor het neerzetten van de ploeg. Iedereen: hebben een top NCK gehad!