Cycle Sport Groningen

DRAAIEN!!, hoor ik mezelf schreeuwen. Ik wilde dat al veel eerder roepen, maar dat mocht niet van mezelf. Hoe langer ik hier met m’n vingers tussen de deur kan blijven zitten, hoe harder we gaan. Dat “hier” is het wiel van Bodi, de aerokogel van CSG.

Normaal is het in het wiel zitten een relatief ontspannen bezigheid, maar als je voorganger véél harder kan fietsen dat jij wordt het minder prettig. Of als je voorganger super-aerodynamisch op de fiets zit en jij als een zak aardappelen rond rijdt: niet fijn. Of als je met windkracht 4 in de rug met 58 kilometer per uur langs het Ketelmeer jakkert is het ook helemaal niet zo aangenaam.

Bovenstaande scenario’s spelen zich niet helemaal toevallig tegelijkertijd af, op het moment dat ik Bodi van kop sommeer. We rijden namelijk het NCK, en dan gebeurt zoiets wel eens vaker. Ik ben vandaag het windscherm van de ploeg en rijd achter Bodi.

Hoe langer hij op kop zit, hoe harder we gaan. Hij is namelijk nogal wat beter dan dat wij zijn. Mijn taak is om zijn wiel te houden en door mijn flinke postuur de rest van de ploeg zo veel mogelijk uit de wind te houden. In de aanloop naar het NCK droomde ik wel van machtige kopbeurten, maar na de ploegentijdrit in Lageland heb ik die hoop laten varen. Daar bleek namelijk dat kopbeurten van Bodi bijna 5 minuten duren, waarbij ik dan bijna 400 watt in het wiel moet leveren. Dan zit er weinig meer in het vat als het moment daar is.

We hebben overigens een schitterend ploegje vandaag. Naast Bodi en ik zijn Bram, Robert, Rogier en Wian de renners die dit jaar de clubeer moeten gaan verdedigen. Natuurlijk zijn we niet de enige CGS-ploeg vandaag: bij de dames starten Eline, Laryssa, Lyke en Meriam, begeleid door Ed en Bertijn. Ons tweede mannenteam bestaat uit Bas, Douwe, Erik, Guus, Hans en Robert, begeleid door Niels, de zoon van Guus.

Onze begeleiding? Da’s een verhaal apart, want daar hebben we niet echt iets voor geregeld. Zoals altijd was het formeren van een ploeg al lastig genoeg, dus dit is er bij gebleven. Alsof het zo moest zijn materialiseert Gerlof, ex-CSG-lid en woonachtig in Frankrijk, plots voor onze ogen, middenin de Flevopolder. Inclusief authentiek Frans ringbaardje, dat wel, maar dat maakt het plezier alleen maar groter. En zo komt het dat hij vanuit de Toyota Avensis een uur lang naar onze konten mag kijken.

In de rij voor het startpodium spel ik alle namen nog maar eens voor het KNWU-jurylid. Bian? Nee, Wian! Met een W! Ik zie dat het jurylid Biwan noteert, dus ik probeer, danig gehinderd door mijn aerohelm, nogmaals alles zo goed mogelijk op papier te krijgen. Zeker als je bedenkt dat we samen ongeveer 400 mails naar de organisatie hebben gestuurd met onze ploegsamenstelling best een wonderlijk gebeuren.

We starten geweldig. Bodi loodst ons Dronten uit, wij doen vervolgens moedige pogingen tot het rijden van kopbeurten, maar dan gebeurt waarvoor we al vreesden. Bram, in de week voorafgaand aan het NCK snotterig en minnetjes, moet na een kilometer of 10 lossen. Dat is balen, niet in de minste plaats voor Bram, maar we moeten door, en dat doen we.

Bodi is ontketend, Wian rijdt ook enorm sterke kopbeurten, Robert doet het geweldig en Rogier en ik staan in de overleefstand. Daarbij rijden we als ploeg ontzettend rustig en solide, ondanks dat we kneiterhard gaan. Zo hard, dat we al voor de helft van onze rit een ploeg inhalen. Lekker. Heel lekker. Langs de Ketelmeerdijk raken we Rogier kwijt: hij is al sinds de start misselijk en moet nu echt lossen. Niet voordat hij nog even met zijn voorband mijn linkerhak aanduwt en overeind weet te blijven, wat met ruim 50 kilometer per uur best knap is, natuurlijk. Wil je weten hoe je een zwarte bandenstreep van een witte wielerschoen af krijgt: ik ben daar inmiddels echt heel goed in geworden.

Dat Rogier lost is slecht nieuws. Voor hem, want lossen is gewoon kloten. Voor ons als ploeg, want met 5 renners ga je harder dan met 4. En voor mij, want ik merk al wel dat ik kapot aan het gaan ben en op dit moment de slechtste van de ploeg ben. Tegelijkertijd wordt de opdracht wel simpeler: er koste wat kost bij blijven. En dat terwijl Bodi doordendert en Wian en Robert steeds sterker lijken te worden.

Dus doordat ik Bodi af en toe van kop schreeuw, soms “ho” moet roepen en alles uit m’n lijf probeer te trekken wat ik heb komen we na 1 uur en 2 minuten over de streep. We hebben dan 51.4 kilometer met 49.6 kilometer per uur gefietst, en dat is te merken. Robert, Wian en ik zijn aardig stuk, namelijk. Bodi zwaait naar wat bekenden en bereidt het duurritje van straks vast voor, hij wil nog even uren maken en rijdt richting Zwolle waar z’n vriendin ‘m oppikt. Tuurlijk.

Samen met de damesploeg bekijken we live onze uitslag. De dames, die met 4 startten in plaats van de toegestane 5, hebben ongelofelijk goed gereden. Ze worden 7e met 43,2 km/u gemiddeld, waar ze terecht enorm tevreden mee zijn. Bij ons wordt het steeds spannender: toen we binnenkwamen hadden we de snelste tijd, en we zien steeds meer eliteploegen zich stukbijten op die tijd. Superspannend, we dromen even van het podium, maar na wat zenuwslopende minuten (die we doorbrengen met wat aangesleept 0.0-bier) blijkt dat we 9e zijn geworden. Top 10! Dat is kneitergoed, en dus zijn we kneitertrots. Het tweede herenteam rijdt 45,1 gemiddeld, wordt daarmee 31e en is tevreden, en dat snappen we.

Het echte hoogtepunt moet dan nog komen: de Mac Donalds van Kampen. We zien nu dat het menens is met Rogier’s misselijkheid: hij neemt maar 1 klein hamburgertje. Bram neemt vanwege een schuldgevoel een vieze wrap en Bodi rijdt dus ergens door een kale polder, maar de rest geniet met volle teugen.

Terugkijkend was het een supergave ervaring om zó hard te rijden tijdens het NCK. Dat kwam niet in de laatste plaats door de macht van Bodi, maar ook doordat we ontzettend gedisciplineerd hebben gereden als ploeg. Dat was geweldig om mee te maken, en het sfeertje met de andere teams (al dan niet van CSG) blijft heerlijk. Heel veel dank aan de begeleiders en  iedereen die het mogelijk maakte, op naar volgend jaar!