Cycle Sport Groningen

Een jaar of zes geleden werd ik lid van CSG om gericht te trainen, wat sneller te worden én vooral ook om dat samen te doen. Om mezelf lekker in een hokje te drukken: ik voelde mij hier als ietwat fanatieke toerfietser prima op mijn plek. En nog steeds. Eén van mijn motto’s is dat je uit je comfortzone moet komen als je wilt groeien. Ook dat kan prima bij CSG. Ik herinner me een dinsdagavondtraining met verder alleen maar, voor mij toen nog onbekende, mannen. De trainer nam ons mee naar Ydermade en zei: “jullie hoeven niet op volgorde te gaan staan want ik zie dat we met allemaal snelle renners zijn.” Daar sta je dan als toerfietser. Maar ik heb geharkt voor mijn leven, niks voelde meer comfortabel en dat ik op de terugweg nog kon praten, leerde mij dat ook ik nog kon groeien.

Voor ik ooit een racefiets kocht, reed ik op een crosshybride. Beter voor mijn krakkemikkige rug en ik kon elk pad nemen dat me leuk leek. Toen fietsen nog gewoon leverbaar waren, heb ik een gravelbike gekocht. Om die leuke paadjes wat sneller te nemen en om te bikepacken. Het zal niemand ontgaan zijn dat er inmiddels een heuse gravelscene is ontstaan waarbij velen claimen dat zij de enige juiste definitie van ‘gravelen’ hanteren. Dat gaat dan om de fiets, de kleding, de routes, de baard, de banden en de emaillen mok. De UCI heeft een flinke schep bovenop deze discussie gemikt door gravelen als nieuwe discipline toe te voegen aan haar wielerkalender. Met als kers op de taart het eerste WK Gravel.

Nou kan het heerlijk zijn om gewoon een totaal ongefundeerde mening te hebben over alles. Maar omdat ik wel eens artikelen schrijf over fietsen, hanteer ik daarvoor graag de volgorde: eerst zelf doen en dan echt een mening hebben. En dus besloot ik om een gravelrace te rijden. Gelukkig was er eentje in onze bijna-achtertuin Veenhuizen, de Gravel One Fifty. Een week voor de race werd ik gebeld door de organisatie over de afstand. Wilde ik me kwalificeren voor het WK dan moest ik de 80 kilometer rijden en zo niet dan mocht ik gewoon de 150 doen. Gezien de weersverwachting (slecht) lachte 80 mij meer toe, maar wacht even: WK, hoezo WK? 

De race bleek onderdeel te zijn van de Gravel World Series waarbij je je in verschillende leeftijdsklasses kon kwalificeren voor dat eerste WK Gravel in Veneto, Italië. Nou ja, als je het doet, moet je het goed doen, dus kom maar door. Na wekenlang droogte had het al dagen flink geregend en de route kende naast hele mooie gravel ook het Janpad en nog meer jankpaden met blubber en zuigzand. Dat maakte de race tot een soort veldcross XL. Heerlijk buiten mijn comfortzone en wat was het gaaf. Jakkeren, ploegen, stuiteren, vallen en vloeken. Af en toe een minuutje asfalt om een slok en een gelletje te nemen. Doseren was wel een dingetje want het eerste uur rond je omslagpunt fietsen is geen succesrecept als er daarna nog dik 50 km volgen.

Het leverde een tweede plaats (van de slechts zeven) en daarmee een ticket voor het WK op. Of eigenlijk een uitnodiging met een registratielink. In twee weken moest ik licentie, vrije dagen, reis, verblijf en mijn eigen KNWU-shirtje regelen. Maar hoe tof om een heus WK te kunnen rijden! De opzet van dit WK was dat alle leeftijdsklassen tegelijk startten, op de Elite na. Dat maakte dat je dus echt geen idee had waar je je in het deelnemersveld bevond. En dan zit er maar één ding op: je eigen beste prestatie neerzetten en achteraf zien wat dat opgeleverd heeft. Voor CycloWorld.cc schreef ik dit verslag (klik hier).
Spoiler: geen podiumplek, maar zeker ook niet het vooraf verwachte achterhoedefeestje.

Eveline van der Hek